En weer thuis

Inmiddels ben ik veilig geland op Schiphol en alweer een paar dagen aan het genieten van die heerlijke Nederlandse zomer! Ik vind het mooi om weer terug te zijn en om iedereen weer te zien. En ik heb inmiddels gemerkt dat binnen een paar dagen alles weer helemaal normaal is en er eigenlijk helemaal niks verandert is! Wat wel weer even wennen was was het fietsen aan de rechterkant van de weg en dat alles opeens veel kleiner leek dan dat het was! Ik hoop dat jullie je een beetje vermaakt hebben met mn beslommeringen in het buitenland, ik vond het in ieder geval leuk om een blog bij te houden. Nu ga ik weer terug naar het gewone leventje dus vanaf nu zal ik het jullie weer besparen. Maar wie weet knijp ik er over een paar jaar weer tussenuit want ik heb ech een super tijd gehad en ben na een paar dagen Nederland wel weer toe aan een avontuurtje!

Groetjes en tot snel,

Frank

On everything comes an end

En dan was ik alweer toe aan mn laatste weekje weg van Nederland. Ik was een dagje op mn zelf aangewezen omdat alle anderen ofwel gingen skiën of bungee jumpen. Ik moest een beetje op de centen letten en het kan ook niet elke dag feest zijn. Dus ik heb een paar uurtjes hard gelopen door queenstown en de botanische tuin. 's middags stond er maar weer een keer hike op het programma ditmaal naar de top van Queenstown hill, wat weer spectaculaire views opleverde van meertjes en besneeuwede bergtoppen. Die avond was de laaste avond dat we met zn alles bij elkaar zouden zijn, ik en nog 4 anderen zouden terug richting het noorden reizen terwijl de rest ook het zuidelijkste deel van Nieuw Zeeland zouden gaan bezoeken. Alweer een goede reden om met zn alles uit eten te gaan en er weer een mooi avondje van te maken. De volgende dag moesten we helaas afscheid nemen, een van de dingen die bij reizen hoort waar ik niet zo goed aan kan wennen. Ook Rob bleef in Queenstown achter, dus ik was bang dat het een saaie laatste week zou worden, maar dat viel gelukkig alles mee. En dus stapten Geraldine, Chris, Ed, Micky en ik in op een nieuwe bus en gingen we naar mt Cook. Daar heb ik met Geraldine een wandeling door de sneeuw gemaakt naar de voet van de berg. Micky en Ed hadden een lekker pastaatje gemaakt en 's avonds hebben we een rugby wedstrijd bekeken in het hostel. De volgende dag zijn we naar Rangitata gereden waar niet zoveel te doen was, en eigenlijk had ik ook niet zo heel veel zin meer om wat te doen. Het waren nog maar een paar dagen voordat ik thuis zou zijn en op de een of andere manier stel je jezelf daar een beetje op in en vindt je het allemaal wel best. Daarnaast had ik zoveel gezien dat er wel een soort verzadegings punt was bereikt. Die avond heb ik nog gekookt voor Ed Chris en Micky wat ook weer een soort laatste etentje samen was want ik en Chris zouden de volgende dag in Christchurch van de bus afstappen omdat we vanuit het vliegtuig zouden pakken. Na het eten hebben we wat spelletjes gespeeld en hebben we wat getafeltennist. Van een uitdaging was helaas geen sprake, één voor één vonden ze hun waterloo. En ik heb ook maar niet gezegt dat ik met mn verkeerde hand speelde haha. De volgende dag was het dus weer afscheid nemen en nu was het écht afscheid nemen want dit was toch wel ongeveer het einde van mn hele reis en van de hele groep was nu alleen Chris nog over. Met Chris ben ik Christchurch in gegaan, wat een paar maanden geleden in het nieuws was doordat er een aantal aardbevingen waren. Het is bizar om te zien dat het hele centrum is afgesloten en eigenlijk één grote ruine is, het lijkt ergens wel op een oorlogsgebied. De dag daarna ging ook Chris weg en heb ik de hele dat een boek gelezen in een hostel wat 5 jaar geleden nog fungeerde als gevangenis. Daarna begon de lange reis via Hong Kong terug naar Nederland die verder vrij standaard was. In Hong Kong heb ik nog een boek gekocht. In het vliegtuig bleek helaas dat ik die al gelezen had in het Nederlands ^^ Maar gelukkig waren alle seizoenen 'How I met your mother' mee aan boord, dus ik heb me niet hoeven vervelen.

Liften en skydive!

We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen!  We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen!  We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen!  We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen! We reden verder naar het schitterende Abel Tasman National Park. De ierse dames draaide een lekker pastaatje in elkaar en het bier vloeide rijkelijk die avond. De volgende dag zijn rob ik en een zwitserse jongen met een boot afgezet langs de kust in het natinaal park, waarna we een mooie hike door het park voor de boeg hadden om terug te komen. Wederom werd het een gezellig avondje! Rob besloot gelukkig om weer op de bus te stappen ook al had ie genoeg tijd om te blijven. De dag daarnakwamen we laat aan in Greymouth, maar hadden nog wel tijd om biertjes te proeven bij de lokale brouwerij. Na alles geproeft te hebben werd de tap vrij geheven en konden we zelf onze eigen biertjes tappen. Tussendoor kwamen rob en ik erachter dat er iets mis was gegaan met deboeking van de bus en dat er voor ons de volgende dag geen plek was in de bus. Ik kon me dat niet veroorloven omdat ik dan uiteindelijk niet op tijd in christchurch zou aankomen voor mn vlucht terug naar australie. En daarnaast wildwn we graag bij deze bus blijven. We hebben in beschonken toestand al bellend vanuit de brouwerij nog geprobeerd iets te regelen maar dat lukte helaas niet. Vervolgens zijn we met zn allen uit eten gegaan en hebben daar de hele avond gezeten. De volgende ochtend, was het Rob zn verjaardag. Maar we hadden vooral ander dingen aan ons hoofd, daarom waren we vroeg uit bed fegaan om iets te regelen maar helaas ook alle andere bussen zaten vol. Dus het leek een saaie verjaardag te worden in greymouth (waar verder dan bier tappen geen flikker te beleven was). Dus we konden wachten tot de volgende dag voor een bus, of twee dagen voor de volgende Stray bus. Maar gelukkig kozen we de avpntuurlijke weg en dus werd het liften! We hadden het ambitieuze doel om die dag naar makarora te gaan wat 400 km verder lag, dan zouden we namelijk onze oude bus inhalen waar we de dag daarna dan weer in konden stappen. Zonder de rest van de bus te vertellen wat ons plan was, bang dat ze ons hopeloos langs de weg zouden zien staan, hebben we afscheid genomen en zijn we naar de grote weg gelopen. De bus zou pas vroeg in de middag vertrekken wat betekende dat we een paar uur voorsprong hadden. Na een half uur gestaan te hebben werder we opgepikt door een halve gare die ons 20 km veder bracht, maarja je kunt niet kieskeurig zijn als lifter. Na 3 kwartier op onze nieuwe plek stopte er een vogelaar die ons al vertellend over vogels, en met tussenstop om een zeldzame vogel te bekijken, wederom 20 km verder bracht. Na een uur werden kregen we een lift van een aardige school juffrouw die ons ook 20 km verder bracht. Kortom na een ochtend hadden we er toch al gauw 60 van de 400 km opzitten en moesten we onze ambities wat bijstellen. we mikten nu op Franz Joseph, toch ook nog  120 km verder, waar de stray bus waar we niet meer op konden zou stoppen. Maar ook dat leek ambitieus omdat er bijna geen hond langs reed. We werden aandachtig bekeken vanachter de ramen door een stel jonge dames die ons blijkbaar zo interessant vonden dat er zelfs fotos gemaakt werden. Wr waren het wachtrn wel zat dus we belden aan om een bal te vragen zodat we al klooiend met een bal de tijd tussen de autos door konden doden. Ook verwachtten we elk moment dat onze bus langs zou kunnen komen wat opzich wel hiLarisch was geweest omdat ze ons daar nooit verwachten. Maar toen kwam onze knaller lifter die ons nog verder kon brengen dan ons initiele doel! Het was een typische surf kiwi, super relaxte jonge gast die vroeger zelf ook veel gelift had dus voor hem was het payback time. En dus zette we toch koers naar Makarora om ons te herenigen met onze ouwe stray bus! Na een kleine twee uur over de weggeknald te hebben stopte we in Frnz Joseph voor een tankstop en kwam ik er tot mn schrik achter dat mn kleine rugzak (met fototoestel,al mn fotos, vest en camelbak) niet in de auto lagen, alle euforie in een klap weg en was het even vloeken en tieren voirdat er weer logisch nagedacht kon worden. We kwamen tot de conclusie dat de tas op de plek moest liggen waar we opgepikt werden voor het huis waar de dames fotos van ons maakten. Of rob er enige bedoelingen mee had weet ik niet maar hij hAd het huisnummer onthouden! Maar met alleen een stadje en een huisnummer kom je nog niet ver. De pompbediende kreeg wel de supermarkt van het stadje te pakken en konden zo uitleggen om welke straat het ging. De supermarkt mevrouw heeft ons het nummer gegeven van het huis waar het om ging die ik vervolgens gebeld heb met de telefoon van de lift dude, en ja ze hadden mn tas en vest al gevonden!! Een hele opluchting maar het volgende probleem was om de tas te krijgen wAar wij waren. De mevrouw van de supermarkt had het geniale idee om de tas met een bus (die voor tassen gelukkig niet vol was ^^) mee te geven waarna ik die in Franz Joseph uit de bus kon pakken. De dames van de fotos hebben de tas naar de supermarkt gebracht waarna zij hem op de bus gezet hebbeb. Dit alles betekende helaas wel dat we onze lift moesten laten schieten en we in franz joseph moesten wachten op mn tas. na dik een uur kwam de bus aan en was ik superblij om mn tas terug te hebben. Nog geen minuut daarna draait de stray bus het stadje in en zagen we iedereen weer waar we die ochtend nog afscheid van hadden. De hele bus gek en verrast om ons te zien voor mij een moment om niet te vergeten. Die avond werd het weer een knetter gezellige avond en hebben we robs verjaardag kunnen vieren. We hadden het in de ochtend niet verwacht maar het werd tot dan toe met afstand de vetste dag van de trip.  De volgende dag ging de groep de gletsjer op, maar omdat rob en ik de crossing al hadden gedaan hebben we om wat geld te besparen zelf wat rond gebanjerd. We kwamen bij een brug waar je niet meer overheen mocht, dus wij eroverheen waarna het pad ophield en we door de middle of nowhere probeerden bij de gletsjer te komen. Daarbij moesten we op blote voeten de rivier afkomend van de gletsjer oversteken (dat is koud!). Uiteindelijk kwamwn we bij de gletsjer en maakte een oaar fotos voordat we via de normale weg weer terug gingen om op tijd te zijn voor een quad avontuur! Wat inhield dat we loeihard door de wildernis konden knallen, afgewisseld met technische stukken in regenwoud en het oversteken van riviertjes die zo diep waren als de quad zelf hoog was, weer een mooie ervaring. En daar bleef jet niet bij, want na wederom eem vette avond in de bar ging ik de dag daarna met 4 ierse dames skydiven boven de Fox Gletsjer! Die gerekent word als de een na mooiste skydive ter wereld (na mt Everest). Na om 7 uur opgehaald te zijn door een busje en ons in een outfit te hebben gehesen werden we ombeurten mee de lucht in genomen door een piep kleine chesnaXX. De vlucht zelf was al supervet, we vlogen dior het hoogste gebergte van NZ, vlak langs mt Cook (hoogste berg) en mt Tasman (heb je hem weer) en je kon veel van de gletsjers zien. Onder tussen was ik keek erg uit naar de sprong en was ik vooral bang dat dat plezier kistje er mee op zou houden. Na zon 20 min waren we zo hoog als het vliegtuogje aankon (12000 ft, net zo hoog als mt cook) en werd er een klein plexiglas deurtje open gedaan en vervolgens bungelde ik uit hetvliegtuig hangend aan mn tandem partner. En daarna ga je met een rotgang naar beneden en is dat weer een super ervaring, onbeschrijflijk.  Daarna was het zaak om snel naar het dorpke te gaan om op tijd te zijn voor de bus. Die hadden rob en ik geboekt omdat er nog steeds geen plek was op de stray bus. De bus was veel te laat en ik was bang dat ik op de verkeerde stond, ik had geen telefoon om rob te kunnen bellen (die eerder al door de bus was opgepikt en de tickets had), maar uiteindelijk kwam ie toch en hadden we een dagtrip naar Queeenstown, dé party stad van het zuiderlijk halfrond, voor de boeg. De stray bus zoudaar pas de volgende dag komen omdat de onderweg nog een stop zouden maken die wij helaas misten. Ik ben daar 4 nachten gebkeven Doordat we een dag eerder waren zagen we wel weer al onze maatjes van onze oude bus!  De volgende dag zijn we er vroeg uit gegaan en zijn we naar Frankton gelopen om een broek (7 euro) en een vest (6 euro) te kopen voor een dagje wintersport! Terug in Queenstown    hebben we wat door het stadje gekuierd. Er hangt een echt wintersport sfeertje, een beetje zoals in oostenrijk, en de omgeving is fantastisch mooi met uitzichten over besneeuwde bergen en meertjes. Vervolgens hebben we ski spullen gehuurd en gewacht totdat ook de stray bus was gearriveerd. Die avond zijn we met zn allen uit eten gegaan en de kroeg in gedoken; weer een mooi avondje. De dag daarop zijn we met zn allen de piste op gegaan, rob en een paar anderen namen les en ik ging met voornamelijk chris en tutu (de buschaffeur) de piste af. Bij terugkomst hebben we fish & chips gehaald en lekker gesmikkeld. Daarna wederom te stappen met zn allen!  Later meer! Frank

Fiji en Nieuw Zeeland

nog maar een dikke week en dan weer terug naar het echte leventje. Ik ben bang dat dit het een lang verhaal gaat worden maar in het kort heb ik een superrelaxte tijd gehad in Fiji. Elke dag mooi weer en de mensen daar zijn super aardig. Ik heb daar gerelaxed op het strand, gesnorkeld, gevolleybald, geleefd tussen de local fijians en nog heel veel meer. Ik zit op het moment in Nieuw Zeeland, waar het vooral fantastisch mooi is. Ik reis hier met een groep mensen in de bus en we doen van alles: Abseilen in grotten, besneeuwde bergen beklimmen, van hoge torens springen en savonds is het knetter gezellig. Ik heb nog ruim een week te gaan en er staan veel vette activiteiten op het programma! Terug naar Fiji, na 2 dagen Nadi ben ik met de boot naar mana island vertrokken. Een klein eilandje met hagel witte stranden en mooie snorkel plekken. Daar trok ik vooral op met een italiaan; Mateo die al 3 jaar aan het reizen was en dat tot zn 30ste van plan was te doen. Het was daar voornamelijk relaxen, snorkelen, volley ballen, duiken , kokosnoten uit de boom halen en savonds met z'n allen een biertje en kava drinken.  Na 4 dagen ben ik met de bus, wat al een hele belevenis is, naar loutoka gegaan, 1 na grootste stad van Fiji. Ik verbleef in een door de lonely planet aangeraden "oud authentiek engels hotel", daarvan hadden ze authentiek, engels en hotel wel weg kunnen laten. De volgende dag werd ik met een 4x4 opgehaald om naar Ambaca te gaan. Daar zou ik die dag verblijven in een klein fijiaans dorpje aan de rand van een nationaal park. Ik leerde dat de mensen in Fiji nauwlijks werken. De mensen in dit dorpje halen bijna alles wat ze nodig hebben uit de omgeving, zoals medicijnen, en verbouwen hun eigen eten. Wat daarvan overblijft verkopen ze 1 keer per week op de markt in loutoka. In De steden zoals loutoka zie je vooral indiers die het overgrote deel van winkels en bedrijven bezitten en zorgen dat het land draait en dat zijn de mensen waar je heen moet als je iets geregeld wilt krijgen.  Overdag ben ik met Semi, een van de locals naar de top van de naast gelegen berg gehiked. Vervolgens heb ik zelf een tocht gemaakt , wat me afgeraden werd, door het regenwoud naar een waterval. Dat bleek lastiger dan ik dacht omdat het pad niet aangegeven en lastig was te onderscheiden van de rest van het bos. Ook begon het donker te worden dus heel slim was het niet, maar vond ik het pad weer na het een paar keer kwijt te zijn. Bij terugkomst stond het eten al te wachten, maar waar ik rekende op een soort gezins dinner was alleen ik de gene die ik aan het was eten was en degene die gekookt hadden en waar ik logeerde keken toe. Zij zouden de dingen eten die ik zou overlaten; een beetje een ongemakkelijke situatie. Verder waren het hele aardige mensen en was het een mooie ervaring. Voor de laatste dagen in Fiji ben ik terug gegaan naar Nadi en heb daar meer van het bovenstaande gedaan.  Dan was het eindelijk tijd voor Nieuw Zeeland! Na de vlucht vertrok ik savonds naar het hostel in auckland dat ik eerder al geboekt had. Helaas, dubbele boeking dus geen plek, maar ze hadden wel een ander hostel geboekt. Daar waren ze weer vergeten mij de code te geven van de voordeur van het hostel waatdoor ik de nacht daarop niet naar binnen kon! Ik was die dag mee op een tour gegaan door auckland met stray, de organisatie waarmee ik door het land ga knallen. We kregen de stad te zien en hebben wat plaatsekijke biertjes geproeft. Ook had ik een spelletje gewonnen waardoor ik op de eerste ochtend in NZ meteen een sprong van 200 meter (de hoogste van het land) van de skytower mocht maken. Het liep bovenaan even dunnetjes door de broek maar was wel supervet!! De dag daarna werd ik opgehaald door de bus en begon de trip. Ik kwam terecht in een bus met zo'n 10 leuke dames en een andere gast: Rob. Ik had het slechter kunnen treffen. Rob bleek toevallig een Nederlander waar ik het ontzettend goed mee kan vinden, en op dit moment (kleine 2 weken later) maken we nog steeds mooie avonturen mee! De eerste vmbestemming was het surf stadje Raglan, waar rob en ik de mountain bike gepakt hebben en een mooi tochtje hebben gemaakt. Bij aankomst hadden de dames al een lekker maaltje voorbereid, helaas ging iedereen vroeg naar bed. De volgende dag verbleven we in het aparte en stinkende stadje Rotorua waar overal geizers uit de grond komen. Veel ook bij mensen in de achtertuin waar ze op kunnen koken, er komt alleen wel een rotte eier lucht vanaf. Onderweg naar Roturua zijn we gestopt bij de Waitomo caves waar we door grotten met glow worms zijn gaan abseilen en banjeren, een van de hoogtepunten! 's avonds was een mooi avondje in de laveloosbar.  De volgende dag was een flinke busdag naar Taupo 'de party stad van het noorder eiland'; dat viel een beetje tegen want het was een dooie boel s avonds..  een rust dagje zo tussendoor kon trouwens geen kwaad, want de dag daarna stond er weer een mooie hike op het programma. We ontdekten een grot met glow worms waar water doorheen stroomde en zijn er doorheen geklommen tot we er 50 meter verder weer uit kwamen. Savonds stonden er de bekende drankspelletjes op het programma in een gezellige lodge in the middle of nowhere!  Verder nog veel moois voor de boeg, maar later meer daarover! Groetjes, Frank

Tasmanie en Fiji time!

Hallo hallo trouwe volgers!

Inmiddels ben ik aan het genieten van de winter in Fiji. Dat wil zeggen dat hier tropisch warm is en dat je evengoed gewoon je bed uit zweet. Maar we waren gebleven bij Tasmanie wat een mooi tripje is geworden met Daan en Bouke. Na een dagje regen voor mij en Bouke in Hobart (aardig stadje met Nederlandse roots) zijn we met z'n drieen in de camper naar ‘het beste geconcerveerde Australische stadje' Richmond gereden, waar de oudste brug en de oudste kerk van Australie staan (dus slechts zo'n 200 jaar). Vandaaruit zijn we doorgereden naar het indrukwekkende Port Arthur wat een beruchte gevangenis was bestuurd door de Engelsen tijdens de koloniale tijd. Het idee achter de gevangenis was nieuw, de gevangenen (afkomstig uit Engelse koloniën) moesten al werkend een vak leren om zo terug de maatschappij in te kunnen en zo groeide de gevangenis uit tot een klein stadje die er voor een groot deel nu nog staat. ‘s Avonds hebben we de camper langs de kust gezet waar we midden in de nacht nog een kort bezoekje kregen van een aantal lui die de camper even door elkaar schudde!

De volgende dag zijn we naar het Freycinet national park gereden. Onderweg kwamen we een afsnij weg tegen, maar na een aantal rappe kilometers bleek het een off-road weg met veel hobbel heuvels en kuilen. En dan duurt het lang als je gemiddeld 20 rijd en nog 25 kilometer te gaan hebt! Dat was even spannend want op die wegen zijn we met de camper niet verzekerd en het lukte ook maar net om ‘m in z'n 1 over de grootste heuvels te krijgen. We werden dan ook raar aangekeken door de enkele 4x4 die we tegen kwamen! Uiteideijk zijn we ni Freycinet aangekomen en hebben we een hele dag gehiked rond wineglass bay. Volgens de lonely planet een van de mooiste plekjes ter wereld, en mooi was het zeker! Het word zo genoemd omdat het strand de vorm heeft van een wijn glas en omdat tijdens de walvis vangst de baai af en toe rood kleurde van het bloed! Na een lange dag hadden we nog een keus om Mt Amos op te gaan maar het was al laat, en de klim was lang, glad en alleen geschikt voor ervaren hikers, maar gelukkig hebben we die nog wel even meegepikt op onze sportschoentjes want de klim en het uitzicht waren fantastisch!

Na ditmaal een goede nachtrust zijn we naar de Bay of Fire gereden. Een mooi strand in het noord oosten van Tasmanie, maar ook weer niet heel speciaal. Van mij hadden we hem over mogen slaag omdat we nu niet genoeg tijd hadden om naar Cradle Mountain te gaan, de hoogste berg van Tasmanie en een mooie uitdaging om te beklimmen. Daarnaast viel tijdens het voetballen mn Ipod daar uit mn zak en ligt mn scherm nu aan stukken!
We zette koers over een mooie kronkelende weg dwars door het nauwlijks bewoonde binnenland van Tasmanie. Onderweg zag Daan dat we langs een andere grote berg zouden komen die dichterbij was dus besloten we om daar heen te gaan. Het bleek dat we opnieuw via een off-road weg omhoog moesten rijden, en het mooie was dat het maar eenbaans paatje was! Dat betekende weer moeilijk kijkende gezichten als we een tegenligger met veel pijn, moeite en gepuzzel passeerde. Een paar kilometer voor de top konden we echt niet verder, omdat de weg te moeilijk werd voor de camper. Gelukkig was er een parkeerplekje en een soort berghutje met een openhaardje. Dus na wat hout sprokkelen, muziek aanzetten op speakers aan de buitenkant van de camper (die je niet kon loskoppelen van de rest van het speaker systeem, dus als we in de stad reden kon de hele straat meegenieten van onze itunes bibliotheek) hebben daar een avondje genoten van een wijntje. De dag daarna zijn hebben we te voet het laatste deel van de besneeuwde berg beklommen en hadden we weer een mooi uitzicht te pakken.

De volgende dag zijn we naar Launcheston gereden waar we wat rond een gorch gewandeld hebben en daarna was het alweer tijd om richting de ferry te gaan die ons overnacht terug naar Melbourne bracht. Toen zat, naar wij dachten, het avontuur er alweer op omdat we alle drie 2 dagen later een tentamen hadden. Helaas helaas, het liep iets anders. Onze vlucht werd namelijk gecancelled door de aswolk (althans dat is ons verteld). We kregen een nieuwe vlucht voor de volgende dag om 22:00 uur en hebben voor de nacht bij Julio kunnen crashen. De volgende dag zouden we op ons gemakje even de web-check in doen, maar tot onze verbazing konden we onze vlucht niet vinden. Het bleek dat een van ons een klein foutje heeft gemaakt en AM en PM door elkaar gehaald heeft wat betekende dat het vliegtuig reeds naar Adelaide was vertrokken! Vervolgens merkte we nog een foutje op, en dat was dat Daan en ik ons tentamen een dag eerder hadden dan we dachten en dat die dus ook al reeds bezig was.. in Adelaide.. al hadden we die sowieso al gemist na de gecancelde 1e vlucht.
Vervolgens hebben we een nieuwe vlucht geboekt voor die avond en hebben Daan en ik ons tentamen kunnen verzetten naar de volgende dag. Maar het feest was nog niet over want een paar uur later werd ook die gecancelled. Sindsdien staat die vliegtuig maatschappij, gedwongen door de overheid, aan de grond omdat de toestellen niet aan de eisen voldoen.. dus misschien maar beter ook dat ze niet vlogen. Vervolgens hebben we een vlucht geboekt met een andere maatschappij en stonden we die avond toch nog in Adelaide en hebben Daan en ik met respectievelijk een 9.1 en een 8.5 ons tentamen binnen gekopt!

Dus uiteindelijk kwam alles weer op zn pootjes terecht. De laaste weken in Adelaide stonden in het teken van tentamens leren en maken, plannen maken voor het reizen na Adelaide en afscheid nemen van iedereen hier. Tijdens een van de feestjes ben ik midden in de nacht nog tegen een auto geknald die terwijl ik langs fiets zn deur open klapte en voordat ik het wist lag ik languit op straat. Met mij was gelukkig niet zoveel aan de hand, en met mn fiest die ik net verkocht had gelukkig ook niet. Zijn deur ging alleen niet meer dicht, maar het was zn eigen schuld dus dat was pech voor hem. Hij vond het daarna ook wel terecht om te zeggen dat ik als fietser maar beter moest uitkijken: een echte auto cultuur in Australie. Daarmee zit het avontuur in Adelaide erop en heb ik hier een mooie tijd gehad. Ik heb lekker kunnen studeren, veel mensen leren kennen en daarnaast een aantal mooie dingen van het land kunnen zien.

Op het moment zit ik dus in Fiji en ben ik een beetje aan het bijkomen van de hectiek de laatste weken in Adelaide. Dit is weer een compleet nieuwe ervaring. Iedereen is super aardig en wil een praatje met je maken. Op het vliegveld en op het hostel waar ik nu zit wordt iedereen ontvangen met een tropisch gitaar deuntje. Een paar dagen geleden ben ik naar de grote stad, Nadi geweest met de bus, wat ook al een hele belevenis is. De rest van de stad was een iets mindere ervaring. Iedereen probeerd je van alles aan te smeren en de winkel in te lokken. Ik heb een keer de fout gemaakt om er op in te gaan. De man stelde zich vriendelijk voor en vertelde dat hij zn winkel net was begonnen maar nog niet zoveel klanten had. Hij wilde me graag welkom heten in het land en stond erop dat we samen de typisch Fijiaanse drank ‘kava' zouden gaan drinken. Een drank die min of meer hetzelfde effect heeft als een joint maar dan moet je er wel een paar liter van drinken, en het is laxerend.. een slechte combinatie. Allemaal leuk en aardig maar alles ging op Fiji tempo en voor ik het wist zat ik er een half uur. Hij was de hele tijd ontzettend vriendelijk maar ik kreeg de indruk dat hij tijd aan het rekken was terwijl hij steeds oogcontact maakte met twee van zn collega's. Ik had mn tas naast mee liggen maar voelde me niet erg meer op mn gemak, maar wist niet zeker of er wat gaande was en wilde ook weer niet onbeleefd overkomen. Maar al gauw kwam het er op neer, logisch, dat hij geld wilde en begon ie van alles aan me en om mee heen te hangen en toen was het tijd om maar weer eens te gaan en toen bleek hij opeens een stuk minder aardig. Ik heb alles afgedaan en ben zonder al teveel problemen weg gegaan en zo had de naieve Fiji toerist weer wat geleerd! Ik had wel honger gekregen dus ik heb ergens een lamb currie gehaald, helaas helaas zeker 80% van het vlees was bot. Toen had ik het wel weer een beetje gehad met Nadi en ben ik terug gegaan naar het hostel (die overigens wel weer super relaxed was). Nu zit ik in een mooi resort ver van het ‘main' eiland, op mana eiland. Een klein tropisch eilandje waar je in een uurtje omheen loopt met mooie stranden en duik/snorkel plekken. Ik zit hier nog 2 dagen en dan ga ik terug naar het main eiland en hoop ik met haaien te kunnen duiken, niet alleen met de lieverdjes maar ook met bull sharks en soms zijn er ook tiger sharks! Dus weer genoeg om naar uit te kijken!

Mo-they!

Frank

Trippen Down Under

...en we zijn weer anderhalve maand verder. Het waren drukke weken waarin in redelijk gestudeerd moest worden, maar gelukkig heb ik genoeg tijd gehad om wat rond te reizen. Zo ben ik met Daan en Bouke een paar dagen gaan hiken in de Adelaide Hills. Tentje en eten op de rug en gaan! Heerlijk dwars door de natuur gebanjerd om de batterij weer een beetje op te laden. Op een avond hadden we onze tent in een dalletje bij een meertje opgezet, waar s nachts blijkbaar alle kangoeroe's uit de omgeving drinken. Dus in het midden van de nacht waren we omsingeld met kangeroe hoofdjes die net boven de horizon uitstaken! Helaas te donker om er foto's van te maken. Dus veel kangoeroe's gezien, hier en daar een koale, een slang en roofvogels. In een hutje langs de weg zat een joekel van een spin die ik niet gezien had, en die kreeg ik op mn hand toen ik een boek pakte. Gelukkig wist ik hem met een behendige arm zwaai door de hut te laten caramboleren, maar ik het wel dod kenne wezen!

Maar dat was ik dus gelukkig niet uiteindelijk, en daarom kon ik een paar weekjes later met 4 andere maatjes de Great Ocean Road doen. We hebben een flinke camper gehuurd en daarmee zijn we een paar dagen lang langs de zuidkust tussen Adelaide en Melbourne gaan rijden. Ook dit was weer geen vervelende omgeving , maar helaas was het tijdens de trip een beetje regenachtig. Na de trip is de rest terug naar huis gegaan en ben ik nog een paar dagen in Melbourne gebleven bij Julio, een vriend uit Delft die daar nu studeerd. Zo heb ik ook Melbourne kunnen zien , wat ik tot dusver de meest mooie en relaxte stad van Australie vindt.

Morgen ben ik weer in Melbourne, omdat dat een tussenstop is van mn trip naar Tasmanie! Dan is het altijd fijn als je 10 minuten geleden hoort dat je vlucht gecancelled is. Gelukkig is er een alternatief, maar dat betekent wel dat we om 4 uur ons bed uit moeten en 7 uur moeten wachten voor onze vlucht van Melbourne naar Tasmanie. Als we aankomen hebben Bouke en ik een dagje om de hoofdstad Hobart te bekijken, en een dag later komt Daan ons ook vergezellen en vertrekken we met een camper om rond het eiland te karren. Ik heb er goeie verhalen over gehoord, dus dat wordt wel weer mooi denk ik!

Nu snel de tassen inpakken!

Frank

Roadtrip Alice - Adelaide

Dag lieve familie en vrienden!

Na wat studeren en enkele kleine tripjes hier een daar is eindelijk het grote avontuur begonnen! Samen met Daan, Jos en Bouke ben ik dwars door de ‘outback‘ getrokken. De reis begon donderdag 7 april in Alice Springs, waar we naartoe zijn gevlogen. Een groot deel van de bevolking bestaat uit aboriginals, die de hele dag op straat zitten en behalve zichzelf bezatten niks doen. Mede daardoor is de criminaliteit hoog in Alice Springs. Verder zijn ze allemaal behoorlijk dik, omdat ze niet gewend zijn aan het vette en zoute voedsel wat ze in de supermarkt kopen. Treurig om te zien dat de aboriginals niet staat zijn zich aan te passen aan de westerse maatschappij (logisch?) maar daarnaast ook niet meer de mogelijkheid hebben om terug te gaan naar het leven wat ze eeuwen lang hebben kunnen leiden.
Een ander groot deel van de bevolking bestaat uit Amerikanen. Zo'n 18 kilometer ten zuiden van Alice ligt namelijk ‘Pine Gap', een Echelon waar zo'n duizend Amerikanen werken; die rakkers zitten ook overal.
Na een rondje door de stad gemaakt te hebben bleek er bijzonder weinig te doen en besloten we om de volgende dag een wandeling te maken door de Macdonnell Ranges, een bergkam even buiten de stad. Jos en ik hadden binnen 30 seconden een lift van een hele vriendelijk Aboriginal en een kwartiertje na aankomst op de locatie arriveerden Daan en Bouke ook al. De klim naar de top van de kam was pittig maar we werden beloond met een schitterend uitzicht over Alice en de omgeving. Na een terugtocht over de kam stonden we 6 uur na vertrek weer aan de voet van de stad en keerden we voldaan terug naar het hostel waar we een lekker maaltje hebben gemaakt.
Terwijl Daan en Jos op zaterdag voor de komende 6 dagen voer gingen inslaan ben ik samen met Bouke naar de autoverhuur gelift om de camper op te halen. Een mooi karretje met alles erop en eraan en lekker goedkoop omdat het om een zogenaamde ‘relocation' camperhuur ging. Dat wil zeggen dat er mensen waren die week ervoor de camper gehuurd hadden en van Adelaide naar Alice zijn gereden, en wij brengen hem als het ware weer terug naar Adelaide zodat hij daar weer verhuurd kan worden. Na wat creditcard problemen konden we eindelijk onze reis beginnen en gingen we richting ‘Uluru', de indrukwekkende rode zandsteen in het midden van Australië waar we de zonsondergang hebben mogen zien.
De volgende dag was het alweer zondag, van uitslapen was echter geen sprake daar we om half 6 zonsopgang gingen zien bij Uluru. Na een kippevel momentje zette we koers naar ‘Kata Tjuta', een zandsteen formatie enkele kilometers van Uluru vandaan. Hier hebben we de mooiste wandeling van allemaal gemaakt, het deed een beetje denken aan de filmset van Jurassic Park. Omdat het de afgelopen periode veel geregend had was de vallei mooi groen en in een schitterend contrast met de rode rotsen. Vervolgens zijn we teruggereden naar Uluru om dat immense ding van dichtbij te bekijken en om er een rondje omheen te lopen.
Op maandag was het alweer smullen. Dit keer zette we koers naar ‘Kings Canyon', een 300 meter diepe kloof met in het dal een permanent meertje met veel flora en fauna die de ‘Garden of Eden' wordt genoemd. Ook hier hebben we weer een schitterende wandeling gemaakt en uiteindelijk een vervrissende duik genomen in het meertje.
Na al dit moois stonden de overige 3 dagen vooral in het teken van terug rijden naar Adelaide, maar ook dat was schitterend. Op de weg zelf kwamen we van alles tegen, zoals een fietser, een roadtrain, slangen, een leguaan, een paard, koeien, emoes, kamelen, kangoeroes.. maar een minstens zo grote hoeveelheid, behalve fieters, hebben we helaas ook dood langs de weg zien liggen.
De reis liep gesmeerd, elke dag hebben we een paar uurtjes gereden en af en toe maakten we een stop. Zoals in het mijn stadje ‘Coober Pedy'. Daar wordt al voor 100 jaar opaal uit de grond gehaald en omdat het er zomers 50 graden kan worden leven veel mensen onder de grond in de mijnen zelf.
Tegen het eind van de middag zette we doorgaans de camper ergens in the middle of nowhere neer, maakten we een kampvuur, een lekker maaltje met een wijntje; puur genieten.
Zo vlekkeloos als de reis ging, zo bruusk werd dat verstoord. Enkele tientalle kilometers van de bewoonde wereld reden we een politie fuik in voor een drugs controle. ‘You guys ever took drugs, like coke and marijuana?' -‘ehh.. no' -‘where abouts are you from?' -‘ehh.. H-Holland'... hilarisch. Vervolgens werd de auto doorzocht door een drugshond, die uiteraard niks vond. Helaas hadden ze al wel snel door dat we met 4 man in een 3 persoonscamper zaten, wat ons op een boete van $1000,- kwam te staan; die boetes hier zijn niet misselijk. Vervolgens mag je dan wel weer gewoon doorrijden.. Een smetje op de reis maar het was het allemaal nog makkelijk waard.

Volgende week ga ik waarschijnlijk een paar dagen hiken, met de tent die ik een paar weken geleden gekocht hebt; zin in!

Groeten uit Adelaide!
Frank

De crimineel

Hallo allemaal!

Dat is weer een tijdje geleden, maar fijn dat jullie er allemaal nog zijn! Ik heb het hier nog altijd uitstekend naar mn zin, elke dag een stralend zonnetje, en de vogeltjes fluiten een vrolijk liedje! De afgelopen tijd heb ik het redelijk druk gehad met een opdracht die ik voor een bedrijf uit Nederland moest doen, die in ruil daarvoor een deel van mn reis betaald hebben. Daarnaast is ook de studie begonnen dus heel veel vrije tijd heb ik niet gehad. Inmiddels heb ik die opdracht af en valt de studielast vergeleken Delft best wel mee. Tijd dus voor leuke dingen!

Zo ben ik naar een vierdaags festival geweest; Womadelaide. Dat is een super mooi festival met een hele relaxte sfeer. Iedereen neemt een kleedje, eigen hapjes en drankjes mee en gaat zittend in de zon genieten van live muziek. Ik had toegang tot het park omdat ik 2 halve dagen als vrijwillig achter de bar zou staan. Dat ging na een paar uur hard werken helaas al mis. Ik gaf een biertje gratis weg aan een maatje, op een niet al te handige manier, en ik kon mn spullen pakken. Kreten als 'het spijt me' en 'ik zal het nooit meer doen' mochten helaas niet baten en ik werd als een crimineel door 2 potige bazen het terrein af geëscorteerd. Dat was stevig balen, maar in de hectiek was ik vergeten m'n fiets van het terein te halen en zodoende was ik met het daarbij horende kaartje weer snel binnen. Na een mooie werkloze avond op het festival heb ik maar de bus naar huis gepakt, en de dag daarna het trucje nog eens over gedaan.. zo slecht was de deal dus niet!
Vorige week ben ik er wel in geslaagd me als een voorbeeldige vrijwilliger te gedragen. Ik heb namelijk Indisch gekookt voor dakloze mensen! We kregen een kookworkshop, en daarna hebben de mensen lekker gegeten!

Afgelopen weekend ben ik met de waterski vereniging een weekendje gaan waterskiien op de Murray River. We verbleven daar op een scoutingskamp zo'n 150 kilometer van Adelaide. Ik werd gelukkig vanaf huis door een mede waterskikamp genoot, maar helaas had ik die avond net een feestje gehad en moest ik min of meer van bed gelicht worden. Uiteindelijk werd het een mooi weekendje waterpret op de waterski, het wakeboard, het kneeboard en de biscuit (zo'n banaan, maar dan in de vorm van een koekje ^^) en op de zaterdag avond hadden we een heus kampvuur en een toga party!

Gister heb ik het eindelijk voor elkaar gekregen, na lang wikken en wegen, om m'n reis te plannen die ik wil gaan doen als het semester voorbij is. In eerste instantie zou ik naar Azië gaan. Maar ik heb hier veel moois gelezen en gehoord over Nieuw Zeeland, en omdat Azië wat dichter bij huis is, heb ik besloten om naar Nieuw Zeeland te gaan. Tussendoor ga ik nog even langs Fiji om een paar dagen op adem te komen onder een palmboom. Vanaf Fiji vlieg ik naar Auckland en reis dan van het noorder eiland naar het zuider eiland en ga na ruim 3 weken Nieuw Zeeland vanaf Christchurch terug naar Melbourne. Een paar dagen later, 11 augustus, sta ik dan waarschijnlijk weer op Schiphol.

Maar gelukkig is het nog lang niet zover en hebben we (Daan, Bouke, Jos en ik - allen Delft) net een last minute vlucht naar Alice Springs geboekt. Dat ligt in de middle of nowhere en middenin Australië. Vanaf daar roadtrippen we, na een bezoekje aan 'Uluru', met een camper terug naar Adelaide; een weekje geen colleges dus! Ik heb er ontzettend veel zin in, en hopelijk heb ik na dat tripje weer wat leuks om op de blog te zetten!

Als jullie over andere dingen graag iets (meer) willen weten hoor ik het graag!

Cheers!
Frank