Hallo hallo trouwe volgers!

Inmiddels ben ik aan het genieten van de winter in Fiji. Dat wil zeggen dat hier tropisch warm is en dat je evengoed gewoon je bed uit zweet. Maar we waren gebleven bij Tasmanie wat een mooi tripje is geworden met Daan en Bouke. Na een dagje regen voor mij en Bouke in Hobart (aardig stadje met Nederlandse roots) zijn we met z'n drieen in de camper naar ‘het beste geconcerveerde Australische stadje' Richmond gereden, waar de oudste brug en de oudste kerk van Australie staan (dus slechts zo'n 200 jaar). Vandaaruit zijn we doorgereden naar het indrukwekkende Port Arthur wat een beruchte gevangenis was bestuurd door de Engelsen tijdens de koloniale tijd. Het idee achter de gevangenis was nieuw, de gevangenen (afkomstig uit Engelse koloniën) moesten al werkend een vak leren om zo terug de maatschappij in te kunnen en zo groeide de gevangenis uit tot een klein stadje die er voor een groot deel nu nog staat. ‘s Avonds hebben we de camper langs de kust gezet waar we midden in de nacht nog een kort bezoekje kregen van een aantal lui die de camper even door elkaar schudde!

De volgende dag zijn we naar het Freycinet national park gereden. Onderweg kwamen we een afsnij weg tegen, maar na een aantal rappe kilometers bleek het een off-road weg met veel hobbel heuvels en kuilen. En dan duurt het lang als je gemiddeld 20 rijd en nog 25 kilometer te gaan hebt! Dat was even spannend want op die wegen zijn we met de camper niet verzekerd en het lukte ook maar net om ‘m in z'n 1 over de grootste heuvels te krijgen. We werden dan ook raar aangekeken door de enkele 4x4 die we tegen kwamen! Uiteideijk zijn we ni Freycinet aangekomen en hebben we een hele dag gehiked rond wineglass bay. Volgens de lonely planet een van de mooiste plekjes ter wereld, en mooi was het zeker! Het word zo genoemd omdat het strand de vorm heeft van een wijn glas en omdat tijdens de walvis vangst de baai af en toe rood kleurde van het bloed! Na een lange dag hadden we nog een keus om Mt Amos op te gaan maar het was al laat, en de klim was lang, glad en alleen geschikt voor ervaren hikers, maar gelukkig hebben we die nog wel even meegepikt op onze sportschoentjes want de klim en het uitzicht waren fantastisch!

Na ditmaal een goede nachtrust zijn we naar de Bay of Fire gereden. Een mooi strand in het noord oosten van Tasmanie, maar ook weer niet heel speciaal. Van mij hadden we hem over mogen slaag omdat we nu niet genoeg tijd hadden om naar Cradle Mountain te gaan, de hoogste berg van Tasmanie en een mooie uitdaging om te beklimmen. Daarnaast viel tijdens het voetballen mn Ipod daar uit mn zak en ligt mn scherm nu aan stukken!
We zette koers over een mooie kronkelende weg dwars door het nauwlijks bewoonde binnenland van Tasmanie. Onderweg zag Daan dat we langs een andere grote berg zouden komen die dichterbij was dus besloten we om daar heen te gaan. Het bleek dat we opnieuw via een off-road weg omhoog moesten rijden, en het mooie was dat het maar eenbaans paatje was! Dat betekende weer moeilijk kijkende gezichten als we een tegenligger met veel pijn, moeite en gepuzzel passeerde. Een paar kilometer voor de top konden we echt niet verder, omdat de weg te moeilijk werd voor de camper. Gelukkig was er een parkeerplekje en een soort berghutje met een openhaardje. Dus na wat hout sprokkelen, muziek aanzetten op speakers aan de buitenkant van de camper (die je niet kon loskoppelen van de rest van het speaker systeem, dus als we in de stad reden kon de hele straat meegenieten van onze itunes bibliotheek) hebben daar een avondje genoten van een wijntje. De dag daarna zijn hebben we te voet het laatste deel van de besneeuwde berg beklommen en hadden we weer een mooi uitzicht te pakken.

De volgende dag zijn we naar Launcheston gereden waar we wat rond een gorch gewandeld hebben en daarna was het alweer tijd om richting de ferry te gaan die ons overnacht terug naar Melbourne bracht. Toen zat, naar wij dachten, het avontuur er alweer op omdat we alle drie 2 dagen later een tentamen hadden. Helaas helaas, het liep iets anders. Onze vlucht werd namelijk gecancelled door de aswolk (althans dat is ons verteld). We kregen een nieuwe vlucht voor de volgende dag om 22:00 uur en hebben voor de nacht bij Julio kunnen crashen. De volgende dag zouden we op ons gemakje even de web-check in doen, maar tot onze verbazing konden we onze vlucht niet vinden. Het bleek dat een van ons een klein foutje heeft gemaakt en AM en PM door elkaar gehaald heeft wat betekende dat het vliegtuig reeds naar Adelaide was vertrokken! Vervolgens merkte we nog een foutje op, en dat was dat Daan en ik ons tentamen een dag eerder hadden dan we dachten en dat die dus ook al reeds bezig was.. in Adelaide.. al hadden we die sowieso al gemist na de gecancelde 1e vlucht.
Vervolgens hebben we een nieuwe vlucht geboekt voor die avond en hebben Daan en ik ons tentamen kunnen verzetten naar de volgende dag. Maar het feest was nog niet over want een paar uur later werd ook die gecancelled. Sindsdien staat die vliegtuig maatschappij, gedwongen door de overheid, aan de grond omdat de toestellen niet aan de eisen voldoen.. dus misschien maar beter ook dat ze niet vlogen. Vervolgens hebben we een vlucht geboekt met een andere maatschappij en stonden we die avond toch nog in Adelaide en hebben Daan en ik met respectievelijk een 9.1 en een 8.5 ons tentamen binnen gekopt!

Dus uiteindelijk kwam alles weer op zn pootjes terecht. De laaste weken in Adelaide stonden in het teken van tentamens leren en maken, plannen maken voor het reizen na Adelaide en afscheid nemen van iedereen hier. Tijdens een van de feestjes ben ik midden in de nacht nog tegen een auto geknald die terwijl ik langs fiets zn deur open klapte en voordat ik het wist lag ik languit op straat. Met mij was gelukkig niet zoveel aan de hand, en met mn fiest die ik net verkocht had gelukkig ook niet. Zijn deur ging alleen niet meer dicht, maar het was zn eigen schuld dus dat was pech voor hem. Hij vond het daarna ook wel terecht om te zeggen dat ik als fietser maar beter moest uitkijken: een echte auto cultuur in Australie. Daarmee zit het avontuur in Adelaide erop en heb ik hier een mooie tijd gehad. Ik heb lekker kunnen studeren, veel mensen leren kennen en daarnaast een aantal mooie dingen van het land kunnen zien.

Op het moment zit ik dus in Fiji en ben ik een beetje aan het bijkomen van de hectiek de laatste weken in Adelaide. Dit is weer een compleet nieuwe ervaring. Iedereen is super aardig en wil een praatje met je maken. Op het vliegveld en op het hostel waar ik nu zit wordt iedereen ontvangen met een tropisch gitaar deuntje. Een paar dagen geleden ben ik naar de grote stad, Nadi geweest met de bus, wat ook al een hele belevenis is. De rest van de stad was een iets mindere ervaring. Iedereen probeerd je van alles aan te smeren en de winkel in te lokken. Ik heb een keer de fout gemaakt om er op in te gaan. De man stelde zich vriendelijk voor en vertelde dat hij zn winkel net was begonnen maar nog niet zoveel klanten had. Hij wilde me graag welkom heten in het land en stond erop dat we samen de typisch Fijiaanse drank ‘kava' zouden gaan drinken. Een drank die min of meer hetzelfde effect heeft als een joint maar dan moet je er wel een paar liter van drinken, en het is laxerend.. een slechte combinatie. Allemaal leuk en aardig maar alles ging op Fiji tempo en voor ik het wist zat ik er een half uur. Hij was de hele tijd ontzettend vriendelijk maar ik kreeg de indruk dat hij tijd aan het rekken was terwijl hij steeds oogcontact maakte met twee van zn collega's. Ik had mn tas naast mee liggen maar voelde me niet erg meer op mn gemak, maar wist niet zeker of er wat gaande was en wilde ook weer niet onbeleefd overkomen. Maar al gauw kwam het er op neer, logisch, dat hij geld wilde en begon ie van alles aan me en om mee heen te hangen en toen was het tijd om maar weer eens te gaan en toen bleek hij opeens een stuk minder aardig. Ik heb alles afgedaan en ben zonder al teveel problemen weg gegaan en zo had de naieve Fiji toerist weer wat geleerd! Ik had wel honger gekregen dus ik heb ergens een lamb currie gehaald, helaas helaas zeker 80% van het vlees was bot. Toen had ik het wel weer een beetje gehad met Nadi en ben ik terug gegaan naar het hostel (die overigens wel weer super relaxed was). Nu zit ik in een mooi resort ver van het ‘main' eiland, op mana eiland. Een klein tropisch eilandje waar je in een uurtje omheen loopt met mooie stranden en duik/snorkel plekken. Ik zit hier nog 2 dagen en dan ga ik terug naar het main eiland en hoop ik met haaien te kunnen duiken, niet alleen met de lieverdjes maar ook met bull sharks en soms zijn er ook tiger sharks! Dus weer genoeg om naar uit te kijken!

Mo-they!