We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen!  We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen!  We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen!  We vervolgden onze reis naar National Park waar we met een klein groepje de Tongariro crossing hebben gedaan. Gewapend met pikhouweel en klimijzers onder de voeten hebben we een daghike gemaakt naar het zadelpunt van Tongariro en Ngauruhoe (mt Doom in LOTR). Helaas was het uitzicht niet zo best omdat we middenin de wolken zaten, maar wel weer een mooie ervaring. Rob, die 2,5 maand heeft in NZ en eigenlijk allang van de bus af zou zijn gegaan, was er ook nog steeds bij. We besloten om in National Park wel van de bus af te gaan en daar voor een paar dagen te blijven. Deels omdat je daar goed kunt mountainbiken waar we dan tijd voor hadden en deels omdat we ook andere mensen wilden ontmoeten. Het was heel gezellig in deze bus maar s'avonds lag iedereen meestal vroeg in bed! We bleven daarom in National Park voor twee extra dagen waarna we door de volgende bus opgepikt zouden worden, een gokje want je weet natuurlijk nooit of de volgende bus net zo leuk is. We hadden dus twee extra dagen in National Park en zijn gaan mountainbiken. Helaas ging het pad vanaf het hostel omlaag dus na 20 km afdalen was het een flinke klus om weer op tijd terug te zijn. 'het zwaarste wat ik ooit in mn leven heb gedaan', aldus Rob. Gelukkig hadden we in de lodge de beschikken over een outdoor jacuzzi, waar we heerlijk hebben kunnen bijkomen. De volgende dag waren we toe aan een rustdagje dus we hebben niks gedaan totdat dat na de ochtend ging vervelen. Dus maakte we toch maar weer een korte hike naar een uitzicht punt een paar km van het hostel. Helaas viel die een beetje tegen dus gingen we maar verder dwars door het regenwoud naar een waterval, zonder eten en water. Dat resulteerde meteen in het een na zwaarste wat Rob ooit gedaan heeft, en om in leven te blijven hebben we sneeuw van de bladeren moeten eten. Dus de welverdiende rustdag hebben we een dag uit moeten stellen waardoor we uitgeblust in de nieuwe bus naar de hoofdstad Wellington zijn gereden. Wellicht dat het aan ons lag maar het was een beetje stiller in deze bus dus we betwijfelde of we wel de goeie keus hadden gemaakt. Wellington is een gezellig stadje, maar we hadden er helaas niet zoveel tijd. Savonds was het rustig op straat en de meeste kroegen waren half leeg, komt ook door de tijd van het jaar. Dus het bleef bij een paar biertjes in het naast gelegen hostel. De volgende dag zijn we op de boot gestapt om koers te zetten naar het zuider eiland. Daar hebben we weer een sloot nieuwe mensen opgepikt, waaronder een groep leuke Ierse dames (daarbij 2 zuster koppels); toch wel een goede keus gemaakt om van bus te wisselen! We reden verder naar het schitterende Abel Tasman National Park. De ierse dames draaide een lekker pastaatje in elkaar en het bier vloeide rijkelijk die avond. De volgende dag zijn rob ik en een zwitserse jongen met een boot afgezet langs de kust in het natinaal park, waarna we een mooie hike door het park voor de boeg hadden om terug te komen. Wederom werd het een gezellig avondje! Rob besloot gelukkig om weer op de bus te stappen ook al had ie genoeg tijd om te blijven. De dag daarnakwamen we laat aan in Greymouth, maar hadden nog wel tijd om biertjes te proeven bij de lokale brouwerij. Na alles geproeft te hebben werd de tap vrij geheven en konden we zelf onze eigen biertjes tappen. Tussendoor kwamen rob en ik erachter dat er iets mis was gegaan met deboeking van de bus en dat er voor ons de volgende dag geen plek was in de bus. Ik kon me dat niet veroorloven omdat ik dan uiteindelijk niet op tijd in christchurch zou aankomen voor mn vlucht terug naar australie. En daarnaast wildwn we graag bij deze bus blijven. We hebben in beschonken toestand al bellend vanuit de brouwerij nog geprobeerd iets te regelen maar dat lukte helaas niet. Vervolgens zijn we met zn allen uit eten gegaan en hebben daar de hele avond gezeten. De volgende ochtend, was het Rob zn verjaardag. Maar we hadden vooral ander dingen aan ons hoofd, daarom waren we vroeg uit bed fegaan om iets te regelen maar helaas ook alle andere bussen zaten vol. Dus het leek een saaie verjaardag te worden in greymouth (waar verder dan bier tappen geen flikker te beleven was). Dus we konden wachten tot de volgende dag voor een bus, of twee dagen voor de volgende Stray bus. Maar gelukkig kozen we de avpntuurlijke weg en dus werd het liften! We hadden het ambitieuze doel om die dag naar makarora te gaan wat 400 km verder lag, dan zouden we namelijk onze oude bus inhalen waar we de dag daarna dan weer in konden stappen. Zonder de rest van de bus te vertellen wat ons plan was, bang dat ze ons hopeloos langs de weg zouden zien staan, hebben we afscheid genomen en zijn we naar de grote weg gelopen. De bus zou pas vroeg in de middag vertrekken wat betekende dat we een paar uur voorsprong hadden. Na een half uur gestaan te hebben werder we opgepikt door een halve gare die ons 20 km veder bracht, maarja je kunt niet kieskeurig zijn als lifter. Na 3 kwartier op onze nieuwe plek stopte er een vogelaar die ons al vertellend over vogels, en met tussenstop om een zeldzame vogel te bekijken, wederom 20 km verder bracht. Na een uur werden kregen we een lift van een aardige school juffrouw die ons ook 20 km verder bracht. Kortom na een ochtend hadden we er toch al gauw 60 van de 400 km opzitten en moesten we onze ambities wat bijstellen. we mikten nu op Franz Joseph, toch ook nog  120 km verder, waar de stray bus waar we niet meer op konden zou stoppen. Maar ook dat leek ambitieus omdat er bijna geen hond langs reed. We werden aandachtig bekeken vanachter de ramen door een stel jonge dames die ons blijkbaar zo interessant vonden dat er zelfs fotos gemaakt werden. Wr waren het wachtrn wel zat dus we belden aan om een bal te vragen zodat we al klooiend met een bal de tijd tussen de autos door konden doden. Ook verwachtten we elk moment dat onze bus langs zou kunnen komen wat opzich wel hiLarisch was geweest omdat ze ons daar nooit verwachten. Maar toen kwam onze knaller lifter die ons nog verder kon brengen dan ons initiele doel! Het was een typische surf kiwi, super relaxte jonge gast die vroeger zelf ook veel gelift had dus voor hem was het payback time. En dus zette we toch koers naar Makarora om ons te herenigen met onze ouwe stray bus! Na een kleine twee uur over de weggeknald te hebben stopte we in Frnz Joseph voor een tankstop en kwam ik er tot mn schrik achter dat mn kleine rugzak (met fototoestel,al mn fotos, vest en camelbak) niet in de auto lagen, alle euforie in een klap weg en was het even vloeken en tieren voirdat er weer logisch nagedacht kon worden. We kwamen tot de conclusie dat de tas op de plek moest liggen waar we opgepikt werden voor het huis waar de dames fotos van ons maakten. Of rob er enige bedoelingen mee had weet ik niet maar hij hAd het huisnummer onthouden! Maar met alleen een stadje en een huisnummer kom je nog niet ver. De pompbediende kreeg wel de supermarkt van het stadje te pakken en konden zo uitleggen om welke straat het ging. De supermarkt mevrouw heeft ons het nummer gegeven van het huis waar het om ging die ik vervolgens gebeld heb met de telefoon van de lift dude, en ja ze hadden mn tas en vest al gevonden!! Een hele opluchting maar het volgende probleem was om de tas te krijgen wAar wij waren. De mevrouw van de supermarkt had het geniale idee om de tas met een bus (die voor tassen gelukkig niet vol was ^^) mee te geven waarna ik die in Franz Joseph uit de bus kon pakken. De dames van de fotos hebben de tas naar de supermarkt gebracht waarna zij hem op de bus gezet hebbeb. Dit alles betekende helaas wel dat we onze lift moesten laten schieten en we in franz joseph moesten wachten op mn tas. na dik een uur kwam de bus aan en was ik superblij om mn tas terug te hebben. Nog geen minuut daarna draait de stray bus het stadje in en zagen we iedereen weer waar we die ochtend nog afscheid van hadden. De hele bus gek en verrast om ons te zien voor mij een moment om niet te vergeten. Die avond werd het weer een knetter gezellige avond en hebben we robs verjaardag kunnen vieren. We hadden het in de ochtend niet verwacht maar het werd tot dan toe met afstand de vetste dag van de trip.  De volgende dag ging de groep de gletsjer op, maar omdat rob en ik de crossing al hadden gedaan hebben we om wat geld te besparen zelf wat rond gebanjerd. We kwamen bij een brug waar je niet meer overheen mocht, dus wij eroverheen waarna het pad ophield en we door de middle of nowhere probeerden bij de gletsjer te komen. Daarbij moesten we op blote voeten de rivier afkomend van de gletsjer oversteken (dat is koud!). Uiteindelijk kwamwn we bij de gletsjer en maakte een oaar fotos voordat we via de normale weg weer terug gingen om op tijd te zijn voor een quad avontuur! Wat inhield dat we loeihard door de wildernis konden knallen, afgewisseld met technische stukken in regenwoud en het oversteken van riviertjes die zo diep waren als de quad zelf hoog was, weer een mooie ervaring. En daar bleef jet niet bij, want na wederom eem vette avond in de bar ging ik de dag daarna met 4 ierse dames skydiven boven de Fox Gletsjer! Die gerekent word als de een na mooiste skydive ter wereld (na mt Everest). Na om 7 uur opgehaald te zijn door een busje en ons in een outfit te hebben gehesen werden we ombeurten mee de lucht in genomen door een piep kleine chesnaXX. De vlucht zelf was al supervet, we vlogen dior het hoogste gebergte van NZ, vlak langs mt Cook (hoogste berg) en mt Tasman (heb je hem weer) en je kon veel van de gletsjers zien. Onder tussen was ik keek erg uit naar de sprong en was ik vooral bang dat dat plezier kistje er mee op zou houden. Na zon 20 min waren we zo hoog als het vliegtuogje aankon (12000 ft, net zo hoog als mt cook) en werd er een klein plexiglas deurtje open gedaan en vervolgens bungelde ik uit hetvliegtuig hangend aan mn tandem partner. En daarna ga je met een rotgang naar beneden en is dat weer een super ervaring, onbeschrijflijk.  Daarna was het zaak om snel naar het dorpke te gaan om op tijd te zijn voor de bus. Die hadden rob en ik geboekt omdat er nog steeds geen plek was op de stray bus. De bus was veel te laat en ik was bang dat ik op de verkeerde stond, ik had geen telefoon om rob te kunnen bellen (die eerder al door de bus was opgepikt en de tickets had), maar uiteindelijk kwam ie toch en hadden we een dagtrip naar Queeenstown, dé party stad van het zuiderlijk halfrond, voor de boeg. De stray bus zoudaar pas de volgende dag komen omdat de onderweg nog een stop zouden maken die wij helaas misten. Ik ben daar 4 nachten gebkeven Doordat we een dag eerder waren zagen we wel weer al onze maatjes van onze oude bus!  De volgende dag zijn we er vroeg uit gegaan en zijn we naar Frankton gelopen om een broek (7 euro) en een vest (6 euro) te kopen voor een dagje wintersport! Terug in Queenstown    hebben we wat door het stadje gekuierd. Er hangt een echt wintersport sfeertje, een beetje zoals in oostenrijk, en de omgeving is fantastisch mooi met uitzichten over besneeuwde bergen en meertjes. Vervolgens hebben we ski spullen gehuurd en gewacht totdat ook de stray bus was gearriveerd. Die avond zijn we met zn allen uit eten gegaan en de kroeg in gedoken; weer een mooi avondje. De dag daarop zijn we met zn allen de piste op gegaan, rob en een paar anderen namen les en ik ging met voornamelijk chris en tutu (de buschaffeur) de piste af. Bij terugkomst hebben we fish & chips gehaald en lekker gesmikkeld. Daarna wederom te stappen met zn allen!  Later meer! Frank